Zwycięstwem po prawdziwym horrorze nad Metraco Zagłębiem Lubin szczecińska Pogoń Baltica awansowała do wielkiego finału Pucharu Polski. Już wiadomo, że nie dojdzie do powtórki z dwóch ostatnich sezonów, po których podopieczne Adriana Struzika wieszały na szyjach brązowe medale. - Budując konsekwentnie zespół od kilku lat marzymy, aby naszą grą nawiązać do chlubnych tradycji sprzed lat. Jesteśmy na dobrej drodze. Wierzę, że ta chwila jest już blisko - mówi Przemysław Mańkowski. Już raz się nie pomylił. Kto wie, czy po niedzielnym finale nie powiemy tego samego!

Pogoń Baltica Szczecin jest spadkobiercą zespołu, który powstał w 1949 roku. Siódemka z Grodu Gryfa przechodziła wzloty i upadki, jak chyba znaczna część zespołów w polskim i nie tylko polskim sporcie. Wszystko zmieniło się, gdy klub w swoje ręce wziął Przemysław Mańkowski. O prezesie można powiedzieć wiele, jedno jest pewne. To fanatyk sportu, fanatyk piłki ręcznej w bardzo pozytywnym wydaniu. Spotkać go można na każdym spotkaniu. Kibicuje, organizuje i wreszcie finansuje. Takiego sternika zaczynają Pogoni zazdrościć inni.

Tegoroczne transfery pozwoliły wierzyć, że Pogoń Baltica może sięgnąć po więcej. Mało kto się jednak spodziewał, że szczecinianki rundę zasadniczą zakończą na pierwszej pozycji w tabeli. Pomijając wszystkie kłopoty, które po drodze się zdarzały, prowadzone przez Adriana Struzika i Łukasza Kalwę zawodniczki są obecnie w finale rozgrywek o Puchar Polski i w półfinale gry o medale mistrzostw Polski.

Tworzy się nowa, piękna historia. Dla osób, które jeszcze nie wiedzą. Pogoń Szczecin w kobiecym wydaniu 3-krotnie sięgała po mistrzostwo Polski, ale aż 4-krotnie zdobyła krajowy puchar Polski. Ostatni raz miało to miejsce dokładnie w 1992 roku. Co ciekawe, granatowo-bordowe nigdy nie zajęły drugiej pozycji. Oby jednak nie musiały wracać z Lubina ze zwieszonymi głowami. Choć nawet przegrana z Vistalem Gdynia (obrońca trofeum) nie umniejszy ich tegorocznego sukcesu.

ďż˝rďż˝dďż˝o: własne